Dag 1: Maandag
Lief dagboek,
Maandag, de dag dat ik me altijd voorneem om de week glansrijk te starten, maar het lijkt ook dat de week een of ander complot gesloten heeft om mij te ontmoedigen. De wekker ging af, ik strompelde mijn bed uit met één oog halfdicht geplakt. Een snelle blik in de spiegel onthulde dat mijn haar een wedstrijd was begonnen met een vogelnest. Oei, dat betekent haren wassen, conditioner, anti-klit erin, perfect geborsteld, die nieuwe mousse die belooft dat er spontaan volume ontstaat, weer borstelen en pas handdoek droog föhnen. Voor het beste resultaat. Ik had dus de wekker 45 minuten eerder moeten zetten. Hoe ga ik dit redden?
Na een gevecht om de kinderen klaar te krijgen voor school, en dat betekent de klassieke routine ‘zoek-je-schoenen-en-stop-met-elkaar-duwen’, was ik al klaar voor een dutje. Maar nee, geen tijd voor, ik was al veel te laat (alweer). En er waren deadlines op kantoor die met dezelfde snelheid op mij afkwamen als een hongerige kudde bizons. Mijn collega’s moeten denken dat ik bezig ben met een nieuw soort kantoorgymnastiek, non-stop springen tussen de verschillende “verzoekjes”.
En dan het eten. Ik wilde zo graag een heerlijke, gezonde salade maken voor de lunch, maar mijn koelkast leek een scène uit een verlaten horrorfilm. Dus, wat was het alternatief? Uitgedroogde boterhammen met witte chocopasta of een zak chips waarvan de inhoud meer lucht dan feitelijk chips leek te bevatten. Gezond eten, missie mislukt.
Dag 2: Dinsdag
Hallo dagboek,
Dinsdag begon ik met goede voornemens, maar die werden al snel verpletterd door de werkelijkheid. Mijn tapijt voelde ook aan dat er een olifant op had gestaan, en mijn nek leek vastgelijmd aan mijn schouders. Misschien moet ik mezelf als een pakketje op de deurmat leggen, om zo mijn spieren los te maken?
Op het werk leek iedereen aan mij te trekken. Ik voelde me een levend stressballetje. En voordat ik het door heb, zeg ik al ja tegen alle verzoekjes. Eva, de toverfee die hun problemen kon oplossen met een simpele tik op de toetsen. Het zal mij lukken! Nou, ik zou willen dat ik een toverstokje had. Had ik net het rapport af dat uiterlijk gisteren moet worden ingediend, loopt mijn computer vast. Oeps, vergeten eerst het document op te slaan. Fantastisch. Waarom denk ik daar niet meteen aan, pfff.
Thuis was het niet veel beter. Het koken leek op een experiment uit een survivalshow. Ik had een of ander samenraapsel van ingrediënten bij elkaar gescharreld en het een ‘maaltijd’ genoemd. Ik had écht mijn best gedaan en verwachtte dan ook dankbare reacties aan tafel. De kinderen staarden me aan alsof ik een buitenaards wezen was dat zojuist hun eetkamer binnengewandeld was. Tja, als ze alleen maar wisten hoeveel moeite ik had gedaan om überhaupt iets op tafel te krijgen. Wat een teleurstelling ☹
’s avonds afgesproken een bak thee te doen bij een vriendin. Het loopt niet lekker in haar relatie. Ze zijn ook nog niet zo lang samen, ik schat een jaar? Ik moet er voor haar zijn, ze voelt zich zo ellendig. Ik voel me zelf een wandelende tijdklok, spanning in mijn lijf is gestegen tot een kookpunt. Het liefst zou ik een avond op tijd naar bed gaan. Maar ik kan het toch niet maken om haar af te zeggen. Ik was voornemens om met de fiets te gaan. Het is maar een uurtje fietsen. Dat is gezond. Maar helaas, ik ben niet op tijd klaar om de keuken spik en span te krijgen, dus neem de auto. Weer een gezond voornemen mislukt.
Dag 3: Woensdag
Hé dagboek,
Woensdag is normaal gesproken de dag dat ik hoopvol denk: “Het is alweer woensdag, het weekend is in zicht!” Maar vandaag voelde het meer als een maandag. Terwijl ik gauw een kop koffie drink en tegelijk een mail te beantwoord, besluit mijn pen om de sprong te wagen in mijn koffiemok. Je raadt het al, ik loop de rest van de dag op kantoor met bruine vlek op witte blouse. Heel chique. En ik vraag me de hele dag af hoe ik dit voor elkaar heb gekregen.
Ook mijn computer en ik hadden een persoonlijke vendetta. Het lijkt er ook op dat mijn pc elke dag begint met een potje worstelen voordat ik toegang krijg tot mijn eigen bestanden. Ik ben ervan overtuigd dat het helpt als ik mijn hoofd tegen het toetsenbord bonk. Het enige wat het oplevert, zijn vreemde blikken van collega’s die mijn kantoor passeren. Ok Eva, houd je in, denk aan je image.
Aan tafel! Ach, laten we zeggen dat mijn ‘creatieve’ interpretatie van een pastagerecht niet meteen als culinair hoogstandje werd ontvangen. Maar eerlijk gezegd was ik al blij dat ik überhaupt iets had kunnen koken met groenten en zonder boze reacties van de kinderen.
Woensdag avond sportavond. En dit keer ga ik écht, had ik me voor genomen. Alleen had manlief een vergadering gepland, die niet op de familiekalender genoteerd stond. En Ben moet gebracht en gehaald worden naar de voetbalclub op 45 minuten rijden. “Bij die club kan hij zomaar gescout worden”, waren de doorslaggevende woorden voor die bewuste keuze. Mijn sportplannen verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik voel me een luie mislukkeling en zie de muffin tops dagelijks verder boven mijn broek uit groeien.
Dag 4: Donderdag
Dagboek,
Donderdag… ook wel bekend als de dag waarop ik me afvraag waarom ik ooit dacht dat een fulltime baan, een gezin en een streven naar perfectie een goed idee was. En wat een schuldgevoel me dit oplevert. Het is toch leuk om moeder te zijn? En werken erbij moet makkelijk kunnen. Dat doen die andere moeders ook. En die zien er wel altijd zo picobello uit. Weet ik uit betrouwbare bron, Facebook.
Op het werk lijkt mijn to-do lijst op de oneindige val van Escher. Voor elke taak die ik afvink, lijken er twee nieuwe taken bij te komen. Ik vraag me af of ik mijn werkplek kan verplaatsen naar de koffie corner. Het lijkt erop dat ik in de ochtend niet op gang ben te krijgen. Cafeïne, help mij de dag door.
Eenmaal thuis aangekomen, met een tas vol met gezonde boodschappen, lijkt mijn huis op een op hol geslagen dierentuin. Schooltassen in iedere kamer, de keuken ontploft, en nadat ik mijn knellende pumps heb uitgegooid, trap ik op een van Bens lego blokjes, verstopt in het hoogpolig vloerkleed. Hinkelend bedenk ik dat ik nu wel super sportief bezig ben. Van het woord huiswerk lijken zowel Anna als Tim nog nooit gehoord te hebben. En het eten? Laat ik het zo zeggen: ik had de intentie om iets heerlijks en voedzaams te maken. Maar met hooguit drie happen die de kinderen met een zure blik namen, lijkt dit recept niet voor herhaling vatbaar.
Waarom lukt het me niet om die drie ballen hoog te houden? Zoveel zijn het er niet. Wat voel ik me moe. Ik kan niet meer. Maar slapen is geen optie. Het huis moet nog spik en span schoon en er wachten nog drie wassen. Aan de bak, anders word ik heel onrustig, weet ik van mezelf. Dus chop chop, je moet.
Dag 5: Vrijdag
Hey daar dagboek,
Vrijdag, de dag die altijd betekenisvol is om het begin van het weekend te zijn, maar eigenlijk gewoon een vermomde marathon. Mijn lontje lijkt korter te zijn dan een sprint van een mier. Ieder keer dat ik het woord “mama” hoor bonkt mijn hoofd en wil ik schreeuwen: Zoek het even zelf uit! Maar het lukt me om me in te houden. Ik heb maar liggen woelen en draaien, steeds dezelfde gedachten passeerden vannacht de revue. Hoe gaat ik het kinderfeestje van Ben organiseren gecombineerd met de sportwedstrijden van Anna en Tim. Slapen Eva, je moet slapen. Helaas heb ik het vier uur zien worden. En om 6 uur ging de wekker, want ik heb toegezegd een uurtje eerder te beginnen op het werk. Voor een collega die omhoog zat.
Tussen de middag zou ik een half uurtje wandelen, goed voor de stappen en het werkt ontspannend, zeggen ze. Helaas was het zó druk met telefoontjes dat ik de pauze helemaal geskipt heb. Mijn nek zit muurvast. Ik kan wel een massage gebruiken.
Het eten? Ik had een moment van helderheid en besloten dat we ‘exotisch’ zouden eten en iets zouden bestellen. Het is vrijdag, dan mag het. Maar dat ging natuurlijk niet zonder een serieus debat tussen de kinderen over wie welk stuk pizza kreeg. Misschien moet ze een carrière overwegen in de diplomatie, want ik ben er vrij zeker van dat ze oorlogen kunnen uitvoeren met hun onderhandelingstactieken. En ik zit erbij als politieman.
Dag 6: Zaterdag
Lief dagboek,
Zaterdag, de dag waarop ik me voorstel dat ik als een zeemeermin op een wolk van kussens kan liggen terwijl mijn man het huishouden afhandelt. De realiteit is echter dat ik ronddwaal met een stofzuiger, terwijl ik probeer te voorkomen dat ik struikel over rondslingerend speelgoed.
De kinderen hebben ontdekt dat mijn zaterdagochtend-gezicht een soort schrikreactie teweegbrengt die hen effectief uit bed jaagt. Ik overweeg serieus om deze vaardigheid op mijn cv te zetten, want ik geloof dat ik een succesvolle carrière als wekker-imitator heb.
En dan het avondeten, oh het avondeten. Ik probeerde een ‘gezonde’ maaltijd te maken, maar mijn poging om de kinderen een portie groenten te laten eten, werd ontvangen met gezichten die deden denken aan iemand die een citroen had ingeslikt. Ik wist niet dat broccoli zo’n polariserend effect kon hebben.
Dag 7: Zondag
Dagboek,
Zondag, de dag die me altijd voor de gek houdt met de illusie van rust. Maar met een huis vol kinderen die zich gedragen alsof de tijd is stil blijven staan en ze nog steeds in het prehistorische tijdperk leven, is rust ver te zoeken.
Mijn man en ik doen een poging een ontspannen zondagsontbijt te creëren, maar al snel ontaardde het in een soort circusact waarbij de jongste poogde te jongleren met boter en pannenkoeken. Ik ben er vrij zeker van dat als jongleren een Olympische sport was, hij goud zou winnen.
Op het idee om met het gezin een boswandeling te maken met dit heerlijke weer werd niet enthousiast gereageerd. Het zou fijn zijn als ik tenminste één van de zeven dagen mijn voorgenomen 10.000 stappen haal. Hoopvol stel ik voor leuke familiefoto’s te maken. Het bos is zo prachtig in deze tijd van het jaar. Spontaan verdwijnen drie koppies achter een logo met een appel. Ik werd spontaan bevangen door een gevoel van verdriet en falen. Waarom lukt het niet om het eens één dag gezellig te hebben. Gewoon genieten van de kleine dingen, zeggen ze dan. Maar hoe?
’s Avonds sta ik om 19.00 vol frustratie in de rij bij de friettent en kijk ik terug op een week vol met dromen en wensen die niet zijn uitgekomen. Nou dagboek, dit was mijn week in een notendop.
Misschien zou ik ergens een toverdrank moeten vinden die mijn rugspieren versterkt en mijn computer en kinderen tot gehoorzaamheid brengt. En misschien dat hij mijn man dan ook af en toe wat vaker thuis kan toveren en wat van mijn taken kan overnemen. Tot die tijd zal ik doorgaan met jongleren tussen werk, gezin en mijn onstuimige verlangen naar perfectie.
Tot de volgende keer, Eva
